بر اساس روایات اسلامی، در سال پیش از قیام امام مهدی(علیه­السلام)، طیّ سه ماه جمادی الاُولی، جمادی ­الثانیه و رجب، حوادث شگفت آوری در جهان رخ می­دهند که مهمترین آنها جنگ جهانی سوم و قیام زمینه­سازان ظهور می­باشد.  

بنا بر آنچه در بخشی از توقیع (نامه) امام مهدی(علیه­السلام) به شیخ مفید آمده است، در سال پیش از قیام، از ماه جمادی الاُولی حوادث آخرالزمان شتاب بیشتری به خود می­گیرند:

... هر گاه ماه جمادی الاُولی از این سال شما (سال پیش از قیام) فرا رسید، از آنچه در آن رخ می­دهد، عبرت بگیرید و به خاطر آنچه در پیِ آن خواهد بود، از خواب غفلتِ خود بیدار شوید. به زودی برای شما از آسمان نشانه­ای روشن آشکار می­شود

و همانند آن نیز در زمین خواهد بود...(1).

پیامبر اسلام(صلی­الله­علیه­وآله) فرمود:

... سپس شگفتی و سراسر شگفتی بین ماه جمادی تا رجب. سپس شتر ماده پالان شده­ای بهتر خواهد بود از آبادی بزرگی  که درآمد آن سد هزار [دینار] است(2).

این حدیث به ارزش و اهمیّت داشتن وسایل نقلیّه در دورۀ آخرالزمان، برای رفتن به مناطق امن، اشاره دارد.

بی تردید، مراد از «شتر ماده» در این گونه روایات، وسایل نقلیّۀ امروزی است که سرنشینان خود را داخل شکمهاشان حمل می­کنند.

 امام علی(علیه­السلام) می­فرماید:

ای شگفتا و سراسر شگفتی بین ماههای جمادی و رجب،

از فراهم آمدن پراکنده ها و دروشدن روییدنیها و صداهایی پس از صداها(3).

از این روایت چنین بر می­آید که مراد از شگفتی بین ماههای جمادی تا رجب، وقوع جنگهایی بزرگ، خصوصاً جنگ جهانی است که با گردآوری نیروها و دروشدن آنها و صدای پیاپیِ شلّیک  و انفجار توپها، بمبها و موشکها همراه­اند.

کعب الأحبار گفته است:

... و شگفتی سراسر شگفتی بین ماه جمادی و رجب.

گفته شد: آن شگفتی چیست؟ گفت: شورش اهل مغرب است، در حالی که بر اسبهای غیر عربی خاکستری سوارند

و با کمک شمشیرهاشان اسیر می­گیرند تا آنکه به لَجّون برسند،

و خروج سفیانی است...(4).

گفتنی است، طبق روایات اسلامی، پیش از خروج سفیانی در ماه رجب در دمشق، نیروهای بربر از شمال غربی افریقا ابتدا وارد مصر شده و سپس به اردن می­آیند و به منطقۀ لَجّون در شمال غربی این کشور می­رسند و از آنجا به سوی دمشق در سوریه پیش می تازند.

نیز شایستۀ یادآوری است، مراد از «اسبهای غیر عربی خاکستری» در این گونه احادیث، خودروهای نظامی امروزی است که در کشورهای غیر عربی ساخته و برای عملیّات در خاورمیانه، خصوصاً کشورهای عربی، به کار گرفته می­شوند. از آنجا که منطقۀ خاورمیانه بیشتر بیابانی و خاکی است، برای استتار خودروهای نظامی، از رنگهای متمایل به رنگ خاک، مانند خاکستری، استفاده می­شود.

در روایتی از امام علی(علیه­السلام)، به وقوع چند حادثۀ عجیب در ماههای جمادی ­الاُولی تا رجب، اشاره شده است:

هر گاه دو نیزه (دو گروه قدرتمند) در شام درگیر شوند، یکی از نشانه­های الهی

آشکار می­گردد. گفته شد: ای امیر مؤمنان، آن نشانه چیست؟ فرمود: لرزشی

است در شام که در آن بیش از سد هزار نفر نابود می­شوند و خداوند آن را

رحمتی برای مؤمنان و عذابی برای کافران قرار می­دهد. پس هر گاه چنین شود،

نگاه کنید به صاحبان اسبهای غیر عربی خاکستری [گوش] بریده و پرچمهای زرد

که از مغرب روی می­آورند تا آنکه در شام فرود آیند؛ و این، هنگام ترس بزرگتر

و مرگ سرخ (جنگ جهانی) خواهد بود. پس هر گاه چنین شود، نگاه کنید به

فرورفتن آبادی­ای از دمشق که به آن «حَرَستا» می­گویند. پس هر گاه چنین شود،

پسر زنِ جگرخواره (سفیانی) از درّ‌ۀ خشک خارج خواهد شد تا آنکه بر منبر دمشق

قرار گیرد. پس هرگاه چنین شود، منتظر خروج مهدی(علیه­السلام) باشید(5).

به نظر می رسد، در این حدیث، مراد از درگیری دو نیزه در شام، بروز جنگ میان دو گروه اصهب شامی و ابقع مصری باشد، و مقصود از «پرچمهای زرد»، پرچم نیروهای اهل مغرب یا بربر است.

از جمله حوادث مهمّی که در ماه رجب سال پیش از ظهور منجی رخ می دهد، قیام سه تن از زمینه­سازان ظهور امام مهدی(علیه السلام) است. در این ماه دو قیام حق خواهد بود که یکی، قیام حسینی خراسانی در خراسان و دیگری، قیام حسینی یمانی در صنعا می­باشد. قیام باطلی نیز وجود دارد و  آن، قیام سفیانی شامی در دمشق است.

امام صادق(علیه­السلام) فرمود:

... از امور حتمی، خروج سفیانی در ماه رجب است(6).

امام باقر(علیه­السلام) نیز می فرماید:          

خروج سفیانی، یمانی و خراسانی در یک سال،

یک ماه و یک روز خواهد بود...(7).

از دیگر حوادث شگفتی که در ماه رجب سال پیش از ظهور روی می دهد، آشکارشدن چهرۀ انسانی در ماه و کف دستی در آسمان است.

داود بن سرحان از امام صادق(علیه­السلام) روایت کرده است:

پیش از آن سالی که صدای آسمانی برمی­خیزد، در ماه رجب

نشانه­ای است. گفتم: آن نشانه چیست؟ فرمود: چهره­ای

که در ماه طلوع می­کند و دستی که آشکار می­شود(8).

پیامبر اسلام(صلی­الله­علیه­وآله)، در بیان حوادث ماههای ربیع الأوّل و ربیع الثانی سال پیش از قیام امام مهدی(علیه­السلام)، می­فرماید:

... سپس در دو ماه ربیع، قبیله ها با یکدیگر اختلاف پیدا می­کنند...(1).

این بخش از روایت ممکن است تنها به اختلاف قبایل در عربستان سعودی و یا به اختلاف قبایل و گروهها در سرزمینهای عربی اسلامی اشاره داشته باشد.

حوادث ماه صفر        

از روایات اسلامی چنین بر می آید که حوادث بسیار مهم و نشانه های خیلی نزدیک به قیام امام مهدی(علیه السلام) از ماه صفر سال قبل از قیام، یکی پس از دیگری، پدیدار می شوند.

ابن مسعود می گوید: 

در ماه صفر نشانه ای خواهد بود و ستاره ای دنباله دار آشکار می گردد(1).

  ولید نیز گفته است:

... بی گمان، ستاره ای که از نشانه هاست، ستاره ای خواهد بود

که در ماه صفر و دو ربیع یا در رجب در آفاق گردش می کند...(2).

  ذی قریات گفته است:

مردم در صفر اختلاف پیدا می کنند و به چهار نفر می گرایند؛

مردی در مکّه: پناهنده، و دو مرد در شام: یکی از آن دو سفیانی

و دیگری از فرزندان حَکَم که کبودچشم و گلگون است و مردی از

اهل مصر که زورگوست؛ پس اینها چهارتایند. پس خشمگین می شود

مردی از کِندَه و می شورد به سوی کسانی که در شام اند و سپاه

را به مصر می آورد، در نتیجه آن جبّار کشته می شود و مصر چون

پشکل شتر می پاشد. سپس لشکرکشی می کند

به سوی کسی که در مکّه است(3).

گفتنی است، مراد از «پناهنده»، امام مهدی(علیه السلام) است که به کعبه پناه می برد، و به نظر می رسد، مقصود از « مردی از کِندَه»، سفیانی باشد. البتّه با توجّه به آنکه سفیانی از قبیلۀ کلب می باشد، نه کنده، می توان گفت در متن این حدیث، واژۀ «کنده» به اشتباه جای «کلب» قرار گرفته است.

نیز شایستۀ یادآوری است، برداشت نگارنده از احادیث اسلامی، از جمله حدیث یادشده، آن است که آغاز مبارزات و تحرّکات سفیانی در ماه صفر سال ظهور امام مهدی(علیه السلام) خواهد بود.

در روایتی از کتاب عبدالله بن بشّار می خوانیم:

هر گاه خدا بخواهد آل محمّد را چیره گرداند، جنگ را از ماه صفر تا ماه

صفر پیش می­آورد، و این، در آستانۀ خروج مهدی(علیه­السلام) است(4).

حدیث یادشده به جنگی یک ساله اشاره دارد که از ماه صفر پیش از قیام امام مهدی(علیه السلام) آغاز می­گردد و در ماه صفر پس از قیام، پایان می­یابد. به نظر می رسد این جنگ با درگیرشدن نیروهای شورشی در شام با یکدیگر آغاز گردد. 

ابتدا ، فتنه اى بر امت اسلام وارد مى شود كه احاديث ما ، آن را آخرين و سخت ترين فتنه توصيف مى كنند اين فتنه با ظهور امام (ع) برطرف مى گردد .
نكته قابل توجه آن است كه ويژگيهاى كلى اين فتنه با توطئه سلطه غربى ها بر كشورهاى مسلمان و كشورهاى شرقى هم پيمان آنان در آغاز اين قرن ، تطبيق مى كند ، فتنه اى كه تمام كشورهاى اسلامى و اعضاء خانواده آنان را در برمى گيرد :
" هيچ خانه اى و هيچ مسلمانى از شر آن فتنه در امان نماند . " (المعجم : 81/1
ملت هاى كفرپيشه بر كشورهاى مسلمان هجوم مى آورند آنچنانكه گرسنگانِ آزمند بر سفره چرب و رنگين حمله مى كنند :
" به هنگام آن فتنه و آشوب ، گروهى از غرب و گروهى از شرق وارد شده و سرنوشت امت مرا بدست گيرند . " (المعجم : 218/2) يعنى بر كشورهاى مسلمان حكومت كنند .
اين فتنه از سرزمين شام ، سرزمينى كه دشمنان ما سلطه استعمارى سياه خويش را از آنجا آغاز نموده ، و آن را كانون پرتو تمدن مى نامند ، شروع مى شود و در پايان به فتنه اى تبديل مى گردد كه در احاديث ما به " فتنه فلسطين " معروف است ، سرزمين شام در آن زمان به آبِ درون مشك تشبيه شده كه لحظه اى آرام وقرارندارد :
" چون فتنه فلسطين برپا شود منطقه شام آشفته و بى قرار گردد ، همچون آب درون مشك ! سپس فتنه برطرف شود در حالى كه شما اندك و پشيمانيد . "( ابن حماد ص ۱۳۹
يعنى آنقدر به دست دشمنان و به دست يكديگر كشته مى شويدكه اندك مى شويد . بر پايه احاديث در آن زمان ، فرزندان مسلمانان چنان با فرهنگ اين فتنه آميخته و تربيت مى شوند كه فرهنگى جز فرهنگ فتنه گران را نمى شناسند . و حكومت هاى ستمگر با احكام كفر بر مسلمانان حكمرانى نموده و آنان را به فجيع ترين وضع شكنجه مى كنند .
در احاديث ، بانيان اين فتنه ، روميان ( غربيها ) و ترك ها كه ظاهراً مراد از آن روسها هستند ، معرفى شده اند .

وقتى حوادث بزرگ سال ظهور رخ مى دهد ، فتنه گران نيروهاى خود را در منطقه رمله فلسطين و در سمت انطاكيه در ساحل تركيه ، سوريه و در سمت عربستان ، در مرزهاى سوريه ، عراق و تركيه مستقر مى كنند :
" زمانى كه روم وترك ( غرب و روسيه ) عليه شما به پا خيزند و آنان با يكديگر نيز درگير شوند ، جنگ و كشتار در جهان رو به افزايش رود ، هواداران ترك ها ، پيشروى كرده و در جزيرة العرب مستقر گردند و . افراطيون غربى در منطقه رمله فلسطين موضع گيرند " (المعجم : 326/1 

بر اساس اين احاديث ، آغاز ظهور آن بزرگوار از مشرق زمين خواهد بود :
" نقطه آغاز ظهور او از سوى مشرق است و چون آن هنگام فرا رسد ، سفيانى خروج كند . " (المعجم : 235/5)
يعنى ، فراهم ساختن زمينه ظهور آن حضرت ، به دست نژاد سلمان فارسى است . همانها كه به دارندگان پرچم هاى سياه معروفند و نهضت آنان به رهبرى مردى از قم برپا مى گردد :
" مردى از قم مردم را به حق دعوت كند . گروهى گرد او جمع شوند كه دلهاشان چون قطعه هاى آهن استوار و پولادين و در برابر تندبادها و طوفانها استوارند . از نبرد ، خسته و افسرده نشده و ترس و وحشت برايشان مفهومى ندارد . همواره بر خدا توكل كنند و فرجام نيكو از آن تقوا پيشگان است . " (بحار : 216/60 
آنان پس از قيام و نهضتشان ، از دشمنان ( ابرقدرتها ) مى خواهند كه در امورشان دخالت نكنند ولى نمى پذيرند :
" حق را مى جويند ، اما به آنان سپرده نمى شود ، بار ديگر خواستار آن شوند ، اما راه به جائى نبرند ، با مشاهده اين وضع سلاح بر دوش گرفته ، و به مبارزه روى آورند . آنگاه حقوقشان را به رسميت شناسند ، اما اين بار ، آنها نپذيرند ، تا دست به قيام زنند . و پرچم نهضت را رها نكنند تا به دست صاحب شما يعنى (حضرت مهدى (ع) ) بسپارند . كشته هاى آنان شهيدند ." (المعجم : 269/3)

به گفته روايات دو شخصيت موعود به نامهاى خراسانى كه فقيه يا رهبر سياسى است و شعيب بن صالح ، جوانى گندم گون ، با ريش كم پشت از اهالى رى ، كه فرمانده نظامى است ظهور مى كنند و پرچم خود را به امام ( عليه السلام ) تسليم و در حركت ظهور حضرت ، با سپاه او مشاركت كرده و شعيب بن صالح به فرماندهى كل نيروهاى حضرت منسوب مى شود .
همچنين روايات حركتى را به تصوير مى كشند كه در سوريه و توسط عثمان سفيانى آغاز مى شود . او از هواداران غرب و هم پيمان يهوديان است و تمام سوريه و اردن را تحت فرمان خود قرار مى دهد :

" خروج سفيانى حتمى است ، اين خروج از آغاز تا پايان ، پانزده ماه به طول انجامد . شش ماه آن را به جنگ و كشتار پردازد و وقتى پنج منطقه را به تصرف خود درآورد ، تنها مى تواند نه ماه بر آن مناطق فرمانروائى كند ، نه يك روز بيشتر ! " (المعجم : 462/3)

طبق احاديث ، مناطق پنجگانه علاوه بر سوريه و اردن ، احتمالا لبنان را نيز در برگيرد ، ولى وحدتى كه سفيانى ايجاد مى كند ، وحدت نامباركى است كه هدف آن ايجاد يك خط دفاع عربى در برابر اسرائيل و پايگاهى براى مقابله با ايرانيانى است كه زمينه ساز حكومت حضرت مهدى ( ع ) هستند .
بهمين خاطر سفيانى اقدام به اشغال عراق نموده و نيروهايش را وارد آن مى كند :
" او تعداد يكصد و سى هزار نيرو به طرف كوفه اعزام و در محلى بنام " روحاء " و " فاروق " مستقر سازد ، سپس شصت هزار تن از آنان روانه كوفه شده و در محل مقبره حضرت هود (ع) در " نخيله " فرود آيند . . .
گويا من ، سفيانى ( يا همراه و يار او ) را مى بينم كه ميان خانه هاى شما در كوفه است و منادى او بانگ برمى آورد كه هر كس سر يك شيعه على را بياورد هزار درهم جايزه دارد ! در اين هنگام ، همسايه به همسايه اش حمله ور شده و مى گويد او از شيعيان على است . " (المعجم : 481/3)
منطقه حجاز به خاطر درگيريهاى داخلى از داشتن يك حكومت قدرتمند بى بهره مى شود . به همين خاطر سفيانى مأموريت مى يابد تا عازم حجاز شده و دولت ضعيف آنجا را تقويت نمايد تا آمادگى لازم براى سركوبى نهضت حضرت مهدى (عج (بدست آيد ، چرا كه علامتهاى ظهور آن حضرت آشكار و زبانزد مردم مى شود و همه در انتظار نهضت رهائى بخش او چشم به راه حوادث مكه مى دوزند .
نيروهاى سفيانى وارد مدينه مى شوند و با دست زدن به يك رشته عمليات ، موجب فساد و تباهى گسترده در شهر مى گردند .
" قيام قائم آل محمد ( عج ) از شهر مكه آغاز مى گردد " اين خبر به سرعت در تمام نقاط عالم منتشر مى شود . لشكر سفيانى بلافاصله به سمت مكه حركت مى كند ، اما معجزه اى كه پيامبر (ص) در مورد سپاه سفيانى وعده داده ، به وقوع مى پيوندد : سپاه او قبل از رسيدن به مكه در زمين فرو مى رود و نابود مى شود :
" پناهنده اى به خانه خدا پناه برد ، آنگاه سپاهى به سوى او رهسپار شود ، اما همين كه به بيابان مدينه رسند ، در زمين فرو روند . " (المعجم : 481/1
سفيانى پس از تحمل دو شكست خود ، يكى در عراق به دست ايرانى ها و يمنى ها ، و ديگرى در حجاز بواسطه معجزه ، عقب نشينى كرده و باقيمانده نيروهاى خود را داخل سرزمين شام جمع مى كند تا براى مقابله با پيشروى سپاه امام به طرف دمشق و قدس ، آماده شود .

احاديث ما ، نبرد ياران امام زمان ( عج ) با سپاه سفيانى را حماسه اى بزرگ توصيف مى كنند كه از عكا تا صور و انطاكيه در ساحل درياى مديترانه و از دمشق تا طبريه و قدس در جبهه داخلى امتداد دارد . در اين نبرد بزرگ ، غضب الهى بر سفيانى و هم پيمانان يهودى و رومى اش ( غربى ها ) فرود آمده و پس از شكستى سخت و كوبنده ، سفيانى اسير و كشته مى شود .
امام زمان (ع) به همراه مسلمانان وارد قدس مى گردد .


روايات از نهضت ديگرى خبر مى دهند كه زمينه ساز حكومت حضرت بوده و در يمن پديد مى آيد . رهبر آن نهضت مورد ستايش قرار گرفته و يارى او بر مسلمانان واجب شمرده شده است :
" هيچ پرچمى همچون پرچم يمانى هدايتگر نيست ، پس از خروج او فروش سلاح به مردم حرام شود پس به يارى او بشتابيد ، رپيچى از او بر هيچ مسلمانى جايز نيست و هر كس چنين كند اهل آتش خواهد بود ، چرا كه او ، مردم را بسوى حق و راه راست فرا خواند . " (المعجم : 255/3)

يك حديث ، از ورود نيروهاى يمنى به عراق خبر مى دهد كه جهت يارى ايرانيان در برابر نيروهاى سفيانى دست به كار مى شوند و ظاهراً سپاه يمانى در يارى حضرت (ع) در حجاز نيز نقش مهمى ايفاء مى كنند .


حضرت (ع) از كشور مصر بعنوان يك پايگاه مهم فرهنگى و تبليغى در سطح جهان بهره مى گيرد ، ورود آن حضرت و يارانش به مصر چنين بيان شده است :
" آنگاه آنان ( مهدى (ع) و يارانش ) وارد مصر شوند و حضرت بر فراز منبر با مردم سخن گويد . زمين بر اثر عدل و داد رونق و نشاط تازه اى گيرد ، و آسمان باران رحمت خود را فرو بارد ، درختان بارور شده و زمين گياهانش را بروياند و زينت بخش ساكنان خود گردد ، حيوانات وحشى بگونه اى در آرامش و امنيت بسر برند كه همچون حيوانات اهلى ، همه جا آسوده به چرا پردازند . علم و دانش دل مردم با ايمان را چنان روشن كند كه هيچ مؤمنى از نظر علمى به برادر دينى اش نياز پيدا نكند . آرى ، آن روز ، اين آيه قرآن همه جا جلوه گر شود كه مى فرمايد:
" يغنى لله كلا من سعته )"خداوند همگان را از غناى بى كران خويش توانگر سازد) " (المعجم : 83/5 - آيه قرآن : نساء / ۱۳۰

احاديث دوران ظهور مى گويند كه يهوديان در آخر الزمان روى زمين فتنه و فساد مى كنند و به طغيان و برترى جوئى كشيده مى شوند ، همانطور كه خداوند در قرآن بيان نموده اما سرانجام به دست پرچمدارانى از خراسان نابود مى گردند :
" چيزى نمى تواند آنان را از تصميم خود بازگرداند تا آنكه درفش هاى خود را در ايلياء به اهتزاز درآورند . " (مسند احمد : 365/2) منظور از ايلياء ، همان قدس است .

اين بار ، شيعيان و ايرانيان هستند كه خداوند متعال آنان را عليه يهوديان برخواهد انگيخت :
" ما بندگان نيرومندى از خود را عليه شما برانگيزيم ." (اسراء / ۵
شايد منظور اين باشد كه ايرانيان و شيعيان بخش قابل توجهى از سپاه حضرت ( عج ) را در فتح قدس تشكيل خواهند داد .
احاديث ، جزئيات سركوب يهوديان را معين نكرده اند و نگفته اند كه اين حادثه در يك مرحله اتفاق خواهد افتاد يا در چند مرحله ؟ قبل يا بعد از ظهور ؟ ولى سرانجام كار يهوديان را چنين توصيف مى كنند كه نابودى آنان به دست تواناى حضرت و سپاهيانش در يك درگيرى شديد اتفاق مى افتد ، و اين در زمانى ست كه " عثمان سفيانى " حاكم سرزمين شام ، پيش مرگ يهوديان و رومى ها شده و در خط مقدم دفاعى آنها قرار گيرد .
بنا به نقل روايات ، امام زمان (ع) نسخه هاى اصلى تورات را از درون غارى در انطاكيه و كوهى در فلسطين و درياچه طبريه بيرون مى آود و با استناد به آن يهوديان را محكوم و نشانه ها و معجزاتى را براى آنان آشكار مى سازد . برخى از يهوديان كه پس از آزادى قدس زنده مانده اند ، به حضرت ايمان مى آورند و كسانى كه ايمان . نمى آورند از سرزمين هاى عربى اخراج مى گردند (المعجم : 344/1
به طورى كه از احاديث برمى آيد ، كمى قبل از ظهور حضرت ، جنگى جهانى رخ مى دهد كه ريشه در منطقه شرق عالم دارد " جنگها در زمين فراوان شود " از بعضى احاديث چنين فهميده مى شود كه اين جنگ بصورت جنگهاى منطقه اى است و در سال ظهور اتفاق مى افتد و خسارتهاى آن نيز متوجه آمريكا و اروپا مى شود :
" آتش ، در مغرب زمين همچون شعله اى كه از هيزم فراوان زبانه كشد ، بالا رود " (المعجم : 223/5) " بين مردم شرق و غرب و حتى ميان مسلمانان ايجاد اختلاف شود ، و مردم در اثر هراس و وحشتى كه دارند با رنج و گرفتارى سختى روبرو شوند " (المعجم : 214/3
همچنين روايات خبر مى دهند كه زيانهاى جانى اين جنگ كه با بيمارى طاعون ، پيش از جنگ و بعد از آن همراه است ، دو سوم ساكنان زمين را در برمى گيرد ، اين خسارتها به شكل مستقيم گريبانگير مسلمانان نمى شود :
" حادثه ظهور ، رخ ندهد مگر آنكه دو سوم مردم جهان از بين روند ، پرسيديم : وقتى دو سوم مردم از بين روند چه كسى باقى مى ماند ؟ فرمود : آيا شما نمى خواهيد جزء يك سوم باقيمانده باشيد ؟ " (المعجم : 440/3